Jo nie zjadł meduzy (galareta z mięsem), nie wypił lunety (50 tka zmrożonej Wyborowej).
Odmówił spożycia w zacisznym zakątku stołecznej restauracji „Lotos” tatara z łososia, tatara z polędwicy, schabu w galarecie a nawet ozorka.
Na widok ozorka łzy mu nawet przesłoniły oczy i rzekłbym, że Jo wyglądał jakby miał się za chwilę rozpłakać.
To musiało być złudzenie optyczne. Jo nie płakał nawet gdy w środku nocy nadepnął na klocek lego.
– A więc jest jeszcze nadzieja na tym świecie – westchnął Wielki Jo i poprawił ręcznik na gołym pękatym brzuchu.
Nadzieja była na oko szczupłą 25 latką o małych sterczących cyckach, zgrabną niczym nimfa, długowłosą, o pazurach pomalowanych na krwistą czerwień, jakby szponami rodzierała wołowinę, tyłku niewielkim, pośladkach, przyjemnie zaokrąglonych oraz nogach niczym, niczym… tu Jo zabrakło w myślach porównania, ale generalnie nogi były obłędne podobnie jak samo dziewczę.
– Co dostałeś w ubiegłym roku? – zapytał JO.
– Irygator – skrzywił się Marian.
– Co to jest?
– Też nie wiedziałem. Kojarzyłem że do nawilżania ale nie kumałem czego konkretnie więc ostrożnie ją dopytałem o co chodzi. I co mam z tym robić.
– I co?
– Będę czyścił powierzchnie międzyzębowe – westchnął ciężko Marian. – Ale moja żona lubi praktyczne prezenty. Raz dostałem od niej jukkę.
– Jukkę?
– Taki kwiatek w doniczce. Pamiętasz przyniosłem do pracy.
– Tego badyla, który Czarny wypierdolił do kosza na śmieci, bo go nikt nie podlewał?
– O tego właśnie. A ty co?
– Elektryczną szczoteczkę do zębów – westchnął JO.
– Twoja i moja żona. Blisko nadają.
– Fakt – pokiwał głową JO. – Co się śmiejesz Czarny, nieczuły bydlaku?
– Nic. Ten irygator mnie zabił – otarłem łzy z oczu.
– Patrz na świniaka. Czarny przyznaj się a Ty co dostałeś w ubiegłym roku?
– Pewną ciemną blondynkę w czerwonej bieliźnie w stroju śnieżynki. W szpilkach z tego co pamiętam. Pod choinką.
– A co robiła pod choinką? -zapytali niemal jednocześnie.
– Streaptise.
– A jak już się zezwierzęciliście ? – zainteresował się JO.
– Czarne bokserki. I żel. Nie chcesz wiedzieć do czego.
– I widzisz Marian tym różni się życie singla od żonatego mężczyzny – JO pokiwał głową ze smutkiem.
– To w co się ubierasz? – zapytałem zastanawiając się czy wypada przyjść w dżinsach i marynarce.
– A co myślisz o smokingu? – zapytał z namysłem w głosie Gustaw. – To nie jest zły pomysł, tam sporo osób będzie w smokingach.
– A czarny garnitur? – westchnąłem ciężko.
– Ujdzie – odpowiedział Gustaw.
– Powiedz mi po co Ty mnie bierzesz na tę imprezę?
– Żebyś porozmawiał z klientami.
—-
Dzień później
Godzina 18. Przebieram się zamieniając jeden garnitur na drugi. Wychodzę.
Jo: – Kogo będziesz chował w tym garniturze?
Marian: – Przyjechałeś po sztywny towar?
Gustaw: – Zdejmiesz ze mnie miarę do trumny?
On w ostatecznym rachunku ubrał się w smoking. Też mam jeden. Kupiłem go dwa lata temu na wyprzedaży razem z pasem, koszulą i muchą. Kosztowało mnie to 3 tys. założyłem go raz i znienawidziłem. Czułem się jakbym postarzał się 10 lat.
—-
Na sali było mnóstwo facetów po 40 – tce i 50 tce z kobietami koło 30 – tki. Oni wyglądali jak wielkie pingwiny. Promieniował od nich blask kasy pewności siebie i śnieżnobiałych koszul.
Na twarzy był wyraz: pokryjemy was wszystkie. Żadna nie powie nam nie.
Posuwali się dostojnie ze swoją partnerką obok. Jeśli była to kochanka dzielił ich dystans 10 – 15 centymetrów. Jeśli świeżo poślubiona żona (druga, trzecia albo czwarta) – dystans się skracał do pięciu.
Jeśli kobiety były same (z koleżankami) albo z kolegami z pracy na ich twarzach pojawiał się starannie wypracowany uśmiech, nienagannie zadbanych zębów. Jakby ukończyły kurs photoshopa dla zaawansowanych.
Blond, szczupłe w kosmicznych szpilach (Louboutin był tu równie popularny jak CCC wśród gości centrum handlowych) i odziane w stanowczo za krótkie sukienki, obcojęzycznie brzmiących firm.
Na przykład Chanel. Albo Balenciaga.
Makijaż był ostry. Podobnie jak dekolty. Kiedy spoglądałeś na jakąkolwiek patrzyła ci wyzywająco w oczy.
Stolik. Siedzimy, rozmawiamy, białe wino (przeciętne), small talk.
Nachyla się nade mną bogaty człowiek po 60 tce. – Widzi pan panie Piotrze mam takiego kolegę X i on jest w moim wieku. I ma tych spółek ze 20 albo 30. I przyszedłem do niego z wizytą, siedzimy i gadamy. I on mi mówi, że ta sekretarka, którą zatrudnił dwa lata temu, taka cycata 26 latka, została szefową jego spółki. I właśnie zrobił jej dziecko i się zastanawia co robić?
Mój rozmówca opowiada dalej: – No i siedzimy i ten X się mnie pyta czy nie chcę koniaku i kawy. Odpowiadam: z przyjemnością. – Aniu – zwrócił się do kobiety w gabinecie zrób nam kawy Myślałem, że to jego sekretarka.
Taka fajna cycata brunetka, 26 lat. Przynosi nam tę kawę a X mówi, przepraszam, że nie przedstawiłem to Anna prezes mojej spółki.
– Teraz osiągnięcie sławy przez kobietę wymaga naprawdę niewiele – powiedział leniwie Marian i pociągnął łyk kawy. – Imaginuj JO jesteś ładną 25 – latką.
JO imaginował ale po marsie, który wylazł mu na twarzy nie było łatwo.
– Pakujesz się do łóżka jakiemuś celebrycie.
– Wojewódzkiemu? – strzelił JO.
– Może być i Wojewódzki – machnął ręką Marian. – To bez znaczenia. Najłatwiej będzie pewnie z jakimś aktorem koło 50 tki. Telefonem nagrywasz jak cię dupczy. Wrzucasz do sieci i jesteś sławny, przepraszam sławna. A potem to już jest banał. Rozpina ci się niby przypadkiem kiecka na imprezie i pokazujesz cycki.
– A później?
– To już nagrywasz płytę – Marian pociągnął kolejny łyk kawy.
– A faceci? – zapytał JO.
– Faceci to mają przejebane. Najłatwiej to jest się nauczyć grac na gitarze, ale i to nie daje pewności. Chociaż jak długie włosy zapuścisz to masz chociaż szansę przelecieć fanki. Zawsze się jakieś znajdą – skonkludował Marian.
– JO, Marian?
Dwie zmęczone twarze spojrzały niechętnie na Gustawa.
– Jess ser! – zaraportował leniwie Marian.
– Macie chwilę?
– Co tam? – JO zaczął się zastanawiać i poczuł ukłucie niepokoju.
Poważna mina Gustawa niczego nie wróżyła. Gustaw zawsze miał poważną minę.
– Chodźcie do mnie z tą kawą.
Marian usiadł na skórzanej kanapie. Lewą ręką pogładził skórę kanapy i pomyślał, że może by się tak zdrzemnąć.
– JO, ten twój klient, Pani Joanna… – zaczął Gustaw.
– Asia – poprawił JO – ewentualnie Dżołana…
– Dżołana – powiedział Gustaw w zamyśleniu. – No dobra, Dżołana, nie Dżołana, ile masz spraw od nich?
– Jakieś 30.
– Mmmm…. Trudne?
– Nie no, zwykłe proste sprawy o zapłatę, ciągną się jak guma w majtkach, kilka umów do napisania, parę tematów zamówień publicznych, generalnie nic trudnego – zrelacjonował JO>
– Taaaak – Gustaw dalej się zastanawiał.
– No co jest? Coś nie tak? Skarżyła się czy co? – JO się zaniepokoił.
– No dzwoniła do nas, w szczególe do mnie.
– Iiiiii? – zapytali.
– Dziwne. Mieli jakąś małą kancelarią, która robiła im większość spraw i teraz nagle z nich rezygnują. Bierzemy ich w całości do obsługi…, ale ona chce aby zajmował się tym na bieżąco Marian.
– Eeeeeee… – JO się zdziwił.
– Jeszcze dodała, że warunek sine qua non jest taki, że Marian prowadzi same sporne, mają sporo takich, trzeba będzie pojeździć po Polsce i powalczyć – Gustaw przeciągle patrzył na Mariana – Powiedziała, że potrzebują do takich spraw kogoś naprawdę ekstra, pistoleta, kałasznikowa i Rumcajsa w jednym, i że to Maniek masz być ty.
– Krzysztof nie mógłby? – zapytał Marian przełykając nerwowo ślinę.
Wizja regularnego objeżdżania Polski w takich turnee niespecjalnie go bawiła. Wzdrygnął się dodatkowo, znając obyczaje niektórych sędziów, którzy wyznaczali rozprawy na 8.30, specjalnie dlatego, żeby pełnomocnik z Warszawy musiał albo się przespać w hotelu, albo podnieść rano o nieprzyzwoicie kurewskiej porze.
– Wiesz kolego – Gustaw wskazał Mariana palcem – życzyła sobie wyraźnie ciebie, personalnie. Ona w tych sprawach też jeździ i często świadkuje, ma wszystko w małym palcu, w sumie to zapewnisz jej przede wszystkim dodatkowe wsparcie.
– Widzisz Marian nie miałeś racji – stwierdził JO, kiedy wyszli już z gabinetu.
– W sensie?
– Mężczyźni też mogą stać się sławni nic nie potrafiąc. Patrz ty stałeś się znany bo masz dużego kutasa.
Pokolenie Ikea 