Ludzie wcale nie chcą prawdy. A kiedy ktoś mówi, że kocha szczerość to w rzeczywistości, chce usłyszeć to, co mu/jej pasuje. 

Pierdolisz, Czarny?

To zaczynamy.

To post z jednej z grup dla zrozpaczonych kobiet na Facebooku.

„Jestem załamana. Podczas kłótni wykrzyczałam mu że ma małego. Zależy mi na nim, ale wczoraj ostro się pokłóciliśmy a ja tak mam, że jak się wkurzę to wszystko wygarniam i powiedziałam że ma małego nigdy mi dobrze nie było i nawet go nie czuje. Załamał się, nie gadamy ze sobą, unika mnie. Jak to odkręcić?? 

Będzie już trzeci tydzień jak się do mnie nie odzywa. Byliśmy ze sobą niemal rok i mam ot tak przekreślić ten związek??? 

Niestety to że ma małego jest prawdą i przez to na pewno go zabolały moje słowa. Długość jego penisa we wzwodzie na pewno nie przekracza 10cm, ale mi taka długość odpowiada. Jest moim pierwszym i nadal mam nadzieje, że moim ostatnim. 

Przepłakałam całą noc, nie mogę sobie tego wybaczyć ;( on się do mnie nie odzywa i nie odbiera telefonu. Żałuję tych słów ale boje się że ich już nie odkręcę.

Jak mam mu teraz udowodnić że wcale nie przeszkadza mi jego rozmiar (bo tak serio jest)?? Jak on by mi wykrzyczał że mam małe cycki to bym się tak nie przejęła.”

Cóż, jak to mówi bohater mojej ostatniej książki, Drwalu: 

„W męskim świecie nie ma czegoś takiego jak za dużo alko, piguł czy za duży telewizor. Tylko kutas jest zawsze o dwa centymetry za krótki.”

A najbardziej wkurwia mlaskanie.

Nazywam się Piotr C. 

Jestem pracoholikiem, bywam pretensjonalny i nieznośny, jestem lekko autystyczny, uparty jak muł i zbyt często bywam przejęty sobą.

Patrzę w lustro więc od dawna wiem, że nie ma ludzi idealnych. Bo taką właśnie osobę w odbiciu widzę. Jednak ludzie w dzisiejszych relacjach masturbują się swoją manią wielkości, oczekując, że partner/ka ma nam dać wszystko. Ona że będzie matką i żoną, będzie robiła schabowego, a drugą ręką brała głęboko w gardło. On że będzie kochankiem z wielkim boa dusicielem i jednocześnie ojcem, będzie robił karierę i miał zawsze czas, będzie miał cierpliwość oraz dowcip. I tak razem przez świat, we dwoje, alpagi łyk (no dobra, hiszpańskie musujące też może być) i dyskusje po świt. 

Ta lista – co ta druga osoba ma wnieść do relacji – jest coraz dłuższa. Ba, nawet psychologowie radzą, aby czasami zadać sobie pytanie: (“Zajebiście, ale to zajebiiiście ważne pytanie”, jak rzecze Laska z ‘Chłopaki nie płaczą’) co mnie w nim/w niej irytuje?

Tylko nie wiem, czy to jest jednak takie mądre, a nader wszystko bezpieczne. Bo po miesiącu znajomości na tej liście nie ma jeszcze nic. Po roku można ją streścić w kilku sms-ach. Ale po pięciu latach będzie to audiobook na osiem godzin i dwóch lektorów. 

A powszechnie wiadomo, że najbardziej wkurwia mlaskanie.

W związkach ranimy się nieustannie

A czasami sprawia nam to wręcz dziką przyjemność. 

I są takie rzeczy, które ta druga osoba za jakiś czas wybaczy, takie, które ktoś uda, że wybacza, ale będzie o nich cały czas pamiętał i takie, które spowodują rozpad relacji. 

Ot, dajmy na to: “nienawidzę cię”. “Nienawidzę cię” jest całkiem niezłe. Zakłada jakieś emocje. Albo “śmierdzisz jak toi-toi na Giewoncie”. Prosty komunikat, dający pole do poprawy. Owszem, przyznaję, taki król protekcjonalności, czyli: „a nie mówiłem?” jest wkurwiający. Ale jeszcze do przejścia. Podobnie jak „przesadzasz”, bądź, niezwykle tonujące emocje: „uspokój się”. Swoją drogą, jak ktoś mi znajdzie kobietę, która po wypowiedzeniu tej zbitki faktycznie się uspokoiła i ze skruchą przyznała, że przesadza, to ja stawiam szampana i wcale nie z Biedronki. 

To jednak związkowe klasyki. Grane rano i wieczorem, w dni powszednie i świąteczne, jak ktoś nie słyszał, nie uczestniczył, nie stłukł paru naczyń (ewentualnie się przed nimi nie uchylał) to nic nie wie jeszcze o życiu. I jak ktoś się w tym momencie dziwi, to ja mu nic na to zdziwienie nie poradzę. 

Ale – dochodzimy tu do clou – takie szlagiery jak: 

„Moja eks gotowała lepiej. Nie możesz gotować jak ona?”

„Nie jesteś już taka ładna jak kiedyś”.

„Wstyd mi cię pokazać kolegom.”

„Już mnie nie pociągasz.”

„Fatalnie obciągasz.”

„Nigdy cię nie kochałem.”

„Wyrosłem z ciebie.”

„Nie jesteś wystarczająco dobry w łóżku.”

„Zdradziłam cię i miałam z nim tyle orgazmów w trakcie jednego wieczoru ile z tobą przez całe życie.” 

„Jesteś nieudacznikiem.”

Bądź wspomniane: „masz małego i nawet cię nie czuję” – to jest droga do anihilacji związku. Coś jak pięć piw pod litr wódki i napoleonkę.

Tak, szczerość to piękna sprawa. Tylko z tą szczerością jest jak z piosenkami Majki Jeżowskiej. No, każdy kiedyś słuchał i ma sentyment. Ale trzeba dawkować, żeby nikt się nie porzygał. 

Takie bombowe bon moty jak wyżej, owszem, być może w momencie wypowiadania brzmią jak doskonały pomysł. Ba, czuje się nawet ulgę: „w końcu mu powiedziałam”. Ale płaci się za to bardzo wysoką cenę. I zwyczajnie rzecz biorąc sprawia się ból. Którego z czasem nie da się wymazać. 

Bo w związku  trzeba rozważyć nie tylko to, czego sami chcemy, ale – uwaga to będzie rewolucja – również wziąć pod uwagę jak to, co mówimy, wpłynie na kogoś, kto jest z nami. 

Czy będąc z tobą, mogę być sobą?

Czy koleżka od tego posta faktycznie ma małego? Pewnie ma. 

Czy ten albatros wie o tym? No, ba.

Czy to, że jego kobieta powie mu, że ma małego sprawi, że nagle go sobie wydłuży, albo wyrośnie mu (abrakadabra) pyton? No raczej nie sądzę. 

Czy to stwierdzenie stanu faktycznego w jej wykonaniu jest mu do czegokolwiek potrzebne? Ni… chuja. 

Czy go to zaboli? Owszem. Jak cholera. 

Bo zawodnik nie czuje się w pełni męski. Chciałby mieć maczugę, a ma fistaszka. Ten kompleks w nim jest od lat. Ukryty. Ale ściągając gacie zawsze o nim pamięta. 

Tak jak w kobiecie, która w podstawówce usłyszała: “masz kiepskie nogi” i pamięta o tym przez lata. Albo wiązała dwa palce u stóp gumką „bo za bardzo odstawały.” 

Czy ten związek da się ocalić? Moim zdaniem – nie. A nawet jeśli, to seks już zawsze będzie kiepski. Ona będzie uprawiała tani teatr ze sztuką pt. „Z nikim nie było mi lepiej” (po namyśle, to chyba faktycznie nie było, skoro jest jej jedynym i pierwszym). On cały czas będzie się zastanawiał: „ech, gdyby był większy o dwa centymetry….  Albo chociaż grubszy…. Moje życie byłoby wtedy inne”. 

Także tak, Arkadiusz Milik na bramkę. Pudło, słupek i poprzeczka.

W rzeczywistości, najważniejsze pytanie, jakie się zadaje w związku to: czy będąc z tobą, mogę być sobą?

Z niezbyt perfekcyjnymi nogami, z ograniczonymi umiejętnościami kulinarnymi, z rosnącą powoli dupą. I z małym kutasem też.

Chcesz dostawać powiadomienia o nowych notkach?

OSTATNIE TANGO

zamówisz na razie tylko w Empiku

https://www.empik.com/ostatnie-tango-piotr-c,p1451745306,ksiazka-p