Środa

– Czyli nie poderwałeś aptekarki?

Krzysztof patrzył gdzieś dziwnie w bok.

– Tak czy nie? – zapytałem.

Cisza.

– Tak czy nie??? – Powtórzyłem stanowczo.

– No nie do końca. – wyjęczał wreszcie.

– To znaczy?

– No chciałem ją poprosić ale … – zaczął się jąkać

– Ale bylem totalna pizdą i ściemniałem kolegom. – dokończyłem za niego. – One nie gryzą, wiesz?

– Kto?

– Kobiety. Traktuj je właściwie, a dostaniesz czego chcesz. Potrzebujesz, po prostu, przetarcia w boju. Dość tego pierdzenia. Idziemy na miasto.

– Ale ja… Czekaj!!!! – wrzasnął.

– Spoko, spoko, dasz radę. To proste jak egzamin z wstępu do prawoznawstwa. W Polsce facetowi jest teraz łatwiej zaliczyć laskę niż Lewandowskiemu bramkę w meczu z Wolfsburgiem. Zdradzę ci wielką tajemnicę. To one grają na musie. Podejdziesz, przedstawisz się, powiesz, że bardzo ci się spodobała, postarasz się przy tym sprawiać wrażenie, że faktycznie jesteś oczarowany, poprosisz o numer telefonu. Koniec. Zresztą, możemy spróbować tutaj na mnie. Dawaj!

Spojrzał na mnie jak kurczak na widok garnka i siekiery.

– Co?

– No teraz. Jedziesz. Jestem twoim obiektem bojowym.

Patrzył i patrzył. Zachęciłem:

– Jestem lachon, pojmujesz? Na tę chwilę jestem niezłą, krótko obciętą blondynką z zielonymi oczami i wielkim cycem. Masz podejść i przerobić to, co mówiłem. Wyobraź sobie to najpierw w głowie, a później do roboty. No, możesz być trochę dowcipny.

Zamknął oczy, myślał.

– Nie mogę. – powiedział w końcu.

– Jak to nie mogę? – zapytałem. – Na salę sądową pójdziesz, rządzisz tam, a tutaj co masz za problem?

– To co innego – jęknął.

– To sobie wyobraź, że jesteś na sali sądowej, tylko procedura się zmieniła i scenariusz jest trochę inny. Jedziesz.

Zamknął oczy, siedział i myślał. W końcu zaczął.

– Dzień dobry szanowna pani, jestem Krzysztof K., aplikant adwokacki, czy zechciałaby pani ze mną na osobności przedyskutować pewne kwestie z zakresu prawa zobowiązań? Mój numer…

Zacząłem się turlać ze śmiechu po biurku. Łzy napłynęły mi do oczu.

– Dopsz, pożartowaliśmy! Dałeś czadu stary! – wycharczałem. – Ale teraz na serio.

– To było serio, idioto! Nie znam się na tym. Boję się. Ty też się na Vacie nie znasz!

Westchnąłem ciężko.

– Spójrz, baranie. Jak masz na imię? Magda? Super. Magda, właśnie musze stąd iść, ale wydajesz mi się strasznie fajną kobietą. Czy możesz mi dać swój numer telefonu? Wyciągasz z kieszeni komórkę i zapisujesz numer. Koniec. Trudne?

– I tyle? – zdziwił się.

– Możesz dodać: jesteś naprawdę słodka. Chodź, pocałuję cię na pożegnanie.

– I całujesz ją? – Krzysztof się zdziwił.

– Daaaaa? Oczywiście, że tak. W policzki, ciulu!

Czwartek

unsplash.com

– Czarny, ty maupo. Jestem oficjalnie obrażona. Kiedy do mnie się ostatnio odezwałeś?

– Ja cały czas piszę, dzwonię…

–  Piszesz, dzwonisz… chyba w rynnę i parapet – prychnęła.

Kinga była czarna. Dosłownie jakby urwała się z jakiejś bananowej republiki. Ewentualnie miała za przodka jakiegoś Mongoła, który zgwałcił jej pra, pra, pra pra babkę. Miała ładną twarz. Trochę za duży nos, ale za to wielkie oczy. Nieco za małą górną wargę, za to kształtną i powabną dolną. Kiedy pomalowała oczy, a usta pociągnęła szminką, wyglądała na piękną. Ale pełnię jej urody można było zobaczyć dopiero w momencie, kiedy facet ściągnął z niej ubranie. Co, dodajmy, zdarzało się nieczęsto, bo Kinga bardzo poważnie podchodziła do seksu, mężczyzn i związków. To nas kiedyś poróżniło. Może kiedyś o tym napiszę.

– Przepraszam. Masz rację. Jestem do kitu. Ale mogę przynajmniej służyć jako zły przykład, którego nie należy naśladować.

– Czarny, przestań pieprzyć i powiedz, o co ci chodzi.

– Mam kolegę, który jest totalna pizdą.

– I?

– Chciałbym, żebyś dała mu nadzieję w gatunek kobiecy.

– Znaczy się co? Mam się z nim przespać? Po moim trupie!

– Umów się z nim, proszę.

– Po co?

– Bo jest miły?

– Aha, już to widzę.

– Co prawda, nieco ekscentryczny, jak każdy artysta

– Artysta? – Kinga się zainteresowała.

– Gra na gitarze – wyjaśniłem ochoczo. – Chcę, żeby się przekonał, że kobiety są normalne. Żeby podszedł co Ciebie i uwierzył, że może poderwać nawet tak niesamowitą laskę. Że ona da mu swój numer telefonu. Zrobisz to dla mnie? 

Piątek

Pomysł pójścia pod parasole bardzo się Krzysztofowi spodobał. W niecałą minutę wypił 3/4 szklanki Guinessa. Popatrzyłem na to ze zgrozą.

– Masz spust chłopie… Więcej nie pijesz – ostrzegłem.

– Bo? – nadstawił uszu jak żbik.

– Bo masz być w formie. Rozgryzłem cię. Chciałeś się szybko upić i zniszczyć mój plan.

Mina Krzysztofa świadczyła, że faktycznie tak planował zrobić.

– A co ty masz właściwie za szmatę na sobie? – zainteresowałem się.

– No koszulkę mam. Na luzie miało być, nie???

– „Klepisko 1994” – przeczytałem.

– To z obozu harcerskiego na Mazurach – pochwalił się Krzysztof.

– Widzę – burknąłem. Weź ubierz moją marynarkę – zaproponowałem.

Wziął ją bardzo niechętnie.

– A może lepiej poszlibyśmy do jakiegoś klubu? – zapytał błagalnie.

– A po co?

– Tam jest ciemno – wyjaśnił.

– No i?

– Nikt mnie nie będzie widział?

– To nie ma znaczenia. Wygląd jest na drugim miejscu. Liczy się tak naprawdę pewność siebie. Albo sława. Spójrz na Karolaka. Czy on jest przystojny? Wygląda jak traktor. Ale czy laski lecą na niego? Ależ oczywiście. Albo Tyrion Lannister, ten karzeł z Gry o Tron. Czy jest piękny? Nie. Czy jest seksowny? Nie. Czy laski rozważałyby pójście z nim do łóżka? Ależ tak!

– Eeee – Krzysztof nie wyglądał na przekonanego do końca. – Czyli jestem równie atrakcyjny seksualnie jak karzeł?

– Nie do końca o to mi chodziło. Co masz powiedzieć?

– „Jak masz na imię? Magda? Super. Magda, właśnie musze stąd iść, ale wydajesz mi się strasznie fajną kobietą. Czy możesz mi dać swój numer telefonu?” – zadeklamował.

– Co dalej?

– Wyciągam z kieszeni komórkę i zapisuję numer.

– Dobrze. Teraz czekamy.

– Na co?

– Aż znajdę dla ciebie odpowiedni typ – uciąłem.

Czekaliśmy.

Krzysztof nerwowo obracał szklankę, ja szukałem Kingi. Oczywiście byłem pewien, że przyjdzie. Istniała jednak pewna obawa, że nie dzisiaj. Z Kingą był, jednak, jeden niewielki, ot tyci, problem.

Słynęła z relatywizmu form czasowych. Umawiałeś się z nią na wtorek na 15. Przychodziła, owszem, punktualnie, ale w środę. Umawiałeś się na czwartek, była w sobotę. Raz przyszła tydzień później. Ale o właściwej godzinie.

Dziś miałem fart. Pojawiła się punktualnie. Ba, wyglądała jak milion dolców. Rozpuściła włosy, zrobiła sobie randkowy makijaż. Rozczuliła mnie tym. Chciało jej się zrobić na laskę dla totalnie nieznanego gościa, któremu miała podpompować ego. Ile jest takich kobiet? Rozczuliłem się. Dostrzegła mnie. Uśmiechnęła się i puściła do mnie oko.

– Może ta? – przekrzywiłem głowę wskazując Krzysztofowi na farbowaną blondynę w ładnej, bo za krótkiej czarnej kiecy i czerwonymi szponami, które wyglądały jakby rozdzierała wołowinę na kawałki.

Krzysztof przerażony pokręcił przecząco głową.

– Ona jest agresywna, nie dam rady – wybełkotał. – Wygląda jak dresiara.

– To może ta? – kiwnąłem głową pokazując mu pewną uroczą szatynkę, której bluzka kończyła się tuż przed pępkiem, odsłaniając lekko umięśniony brzuch.

– Nie podoba mi się jej nos – Krzysztof w popłochu odwrócił spojrzenie.

– Dobra, koniec mi z tym marudzeniem. Idziesz do tej czarnej.

– Której czarnej?

– Tamtej czarnej – wskazałem na Kingę.

– Ona jest za ładna!!! Dlaczego do tej czarnej? Nie mogę do jakiejś przeciętniejszej???

– Jak dziecko, pytania i pytania. Co ci znowu nie pasuje? Bo ja tak mówię. Masz dzisiaj mnie słuchać! Zabrałem cię na akcję? Kupiłem browar? Wskazuję cel? To do roboty.

Zaczął się podnosić. Bardzo niechętnie.

– Ona chyba na kogoś czeka, nie idę – rzucił Krzysztof.

– Idziesz w tej chwili, albo pobiję – zagroziłem – Pamiętaj, najwyżej cię spławi i tyle. Niczym nie ryzykujesz.

– Tym, że zjawi się jej facet i mi zęby wybije.

– Przestań, żesz, Im dłużej będziesz zwlekał, tym gorzej, a poza tym, może na koleżankę, nie kolegę czeka. Dalej, idź już – zachęciłem.

 Nic. Wzrok tępy, lico blade.

Westchnąłem.

 – Krzysztof. Pamiętaj: każdy facet w pewnym momencie swojego życia żałuje jednego. Że nie uganiał się bardziej za kobietami. Od dziś masz szansę to zmienić.  Na rozpoczęcie rozmowy masz trzy sekundy od momentu, gdy złapiesz z nią kontakt wzrokowy.

– A później?

– A później ona uzna, że jesteś świrem. To co? Do boju, orły!!!

unsplash.com

Krzysztof niechętnie, jak na stos, ruszył w kierunku obiektu.

„Co za chujowy jak nieszczęście pomysł. Trzeba było zostać w domu i ” – pomyślał. Czuł się jak królik doświadczalny. „Za ładna” – to druga myśl – „zdecydowanie za ładna”. Druga myśl powodowała, że czuł się coraz bardziej niepewnie. 

Problemem Krzysztofa była chorobliwa wręcz nieśmiałość. O ile aklimatyzował się w jakimś środowisku w miarę szybko i potrafił w nim funkcjonować, to w nawiązywaniu relacji z nieznanymi ludźmi miał problem. Ulica to nie sala sądowa, gdzie funkcjonują bezpieczne procedury i nikt nikogo nie skrzywdzi słowem czy czynem. Ulice są od tego, żeby z nich jak najszybciej spierdalać.

Powoli szedł w kierunku obiektu.

„Podejśćniepodchodzićpodejśćniepodchodzićcześćjakmasznaimiejajestemkrzysztofsuperwyglądasz-kurwa NIE DAM RADY, DAM RADĘ”

Poszło o niebo łatwiej niż przypuszczał. Wręcz zadziwiająco łatwo.

– Przepraszam – wycharczał. Odwróciła głowę zarzucając włosami i spojrzała kpiąco.

– Taaak? – jej głos był niczym połączenie miodu z orzechami.

– Nie wiesz gdzie jest kolumna Zygmunta? – zapytał.

Kinga spojrzała zdumiona w kierunku kolumny. Była mniej więcej 80 metrów dalej i, z miejsca gdzie siedziała, widoczna jak na dłoni.

– Tam – skinęła lekko głową kierunek, uśmiechając się.

 – Yyyy… Jestem Magda, a ty pewnie Krzysztof, mógłbym prosić o twój numer?

Znak zapytania rysujący się na twarzy obiektu uświadomił mu bezdenną głupotę własnej wypowiedzi. „Kawał morona ze mnie” – kolejna krytyczna myśl.

– Jesteś pewny, że to chciałeś powiedzieć? – uśmiechnęła się łagodnie niczym siostra miłosierdzia w domu wariatów.

– EEeeeeeee….możesz mi dać swój numer telefonu? – zapytał błagalnie. – Proszę.

– Jasne – odpowiedziała ochoczo, a Krzysztofowi z wrażenia opadła żuchwa. – A może zaprosisz mnie na drinka? Co będziemy tak niepotrzebnie przedłużać???

– Eeeeee??

– Gdzie siedzicie?

– Skąd wiesz, że przyszedłem z kumplem? – Krzysztof się zdziwił.

– Po prostu obserwowałam was od dłuższego czasu. Tacy jesteście seksowni  – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy, a Krzysztof zaczerwienił się niczym piwonia.

– Dobrze – wymamrotał.

Kinga poszła przodem.

– Przedstaw mnie koledze.

– Eeee – pociągnął Krzysztof.

– Kinga – dokończyła Kinga. Zrobiła usta w ciup i spojrzała na mnie bezczelnie. – A ty jak masz na imię? – zapytała, parząc na mnie.

Spojrzałem na nią, jak komornik na szafę. Kinga bawiła się, jak foka.

– Czarny – wycedziłem.

– Nie poprosisz żebym usiadła?

– Nie – odpowiedziałem.

Kinga usiadła mimo to i założyła nogę na nogę. Krzysztof też usiadł. Nogi mu się trzęsły.

– No, Krzysiu, zgadnij co piję??

– Piwo? – strzelił Krzysztof.

– Nie. Jeszcze jedna próba – odpowiedziała.

– Whisky? – strzelił  jeszcze raz.

– Może kolega spróbuje? – Kinga powiedziała w moją stronę.

Podeszła kelnerka.

– Dla nas po małym piwie, a dla pani sex on the beach. Tylko mało lodu. Pani ma wrażliwe gardło.

– Ooo, trafiłeś za pierwszym razem – wykrzywiła się w udawanym zdumieniu- Jak to zrobiłeś???

– Magia – wycharczałem, życząc jej jednocześnie rotawirusa i bólu kręgosłupa.  

– Co robicie, chłopaki? – Kinga się nie poddawała.

– A jak sądzisz? – zapytałem.

– Macie takie dziwne miny i ewidentnie jesteście spięci. Ty nosisz zaskakujący t-shirt i za dużą marynarkę. Jesteś policjantem? – zapytała Krzysztofa.

– Blisko! – Krzysztof się ucieszył. –Jak byłem mały, chciałem być policjantem! Spojrzał na mnie i powiedział: – Ty, Czarny, to całe podrywanie jest łatwiejsze niż przypuszczałem!!!

Poniedziałek

– Pamiętaj, Gustaw, charytatywa nie popłaca. Karma to dziwka. Za moje grzechy, a przede wszystkim głupotę, odrodzę się jako jaszczurka. W najlepszym przypadku jako jebany gołąb albo ślimak. „Daję za darmo. Każdemu, ale na zapisy. Taka jestem zapracowana” – zacytowałem ogłoszenie towarzyskie, które czas temu jakiś robiło furorę w naszej kancelarii, a było symbolem bezinteresownego frajerstwa w imię ideałów. 

– Aż tak źle było?

– Nie chciałbym wyjść na liczykrupę. Ale…

– Krzysztof odżył? Uwierzył w siebie?

– On chyba tak – wzruszyłem ramionami. – Ja nie bardzo. Dupa mnie boli. Kinga się schlała. Dałem taksówkarzowi stówę żeby ją odwiózł na Żoliborz.

– Stówę?

– A ile miałem dać? Jak rachunek i tak byłby coś koło siedmiu dych?

– O kobiety się dba.

– Właśnie. Zapłaciłem rachunek w knajpie. Cztery stówy.  

– Nie jest tak źle.

– Mam nadzieję, że przy rozdzielaniu premii uwzględnisz, że to mało. Krzysztof nie wiedział, że zapłaciłem i co ten debil zrobił? Jak wychodziliśmy, zostawił swoją kasę na stole. Kelnerzy oczywiście nie protestowali.

– Cztery stówy napiwku to i ja bym wziął.

– 450, jeśli jesteśmy już przy takich detalach. Krzysztof chciał być miły więc zostawił napiwek. Pomyślałem, że w takich warunkach to ja sobie do domu autobusem wrócę. Coby koszty zminimalizować. Idę przez park od pętli i na sam koniec, po tym całym browarze, lać mi się zachciało. Myślę, dojdę? Nie dojdę? Lepiej nie ryzykować. Wybrałem sobie bardzo ładny berberys z widokiem na gliniankę.

– I co?

– No i się odlałem. A za rogiem stał radiowóz i dostałem pięć dych mandatu. Za sikanie w miejscu publicznym.

– Trzeba było wracać taksówką.

– Też to powtarzam. Jeszcze koleś mi powiedział, że był wyjątkowo łagodny dla kolegi po fachu.

 unsplash.com