Pamiętacie kobiety, które kiedyś rzuciliście? Facetów, których kopnęłyście przez przypadek w dupę?
Wiecie – dziwna akcja, duża kłótnia, działanie w emocjach? Później po tygodniu, po miesiącu pojawia się jednak żal, że to była pochopna decyzja.
Zawsze pamiętamy tych z którymi się rozstaliśmy. Jednych nienawidzimy, głównie za swoją głupotę że mogliśmy z nimi być tak długo. Innych żałujemy. Może nasze życie wyglądałoby inaczej gdybyśmy z nimi zostali?
Może byśmy byli piękniejsi, bogatsi, zdrowsi, bardziej…. (wstawcie właściwe). Sprawdzacie w goolgu, na Fejsie, na n-k co dzieje z waszymi eks? Oczywiście, że sprawdzacie.
Ale straciliście nad nimi kontrolę.
Skończyłem pisać PI2. Napisałem słowo: KONIEC. Owszem zostały mi jeszcze jakieś rzeczy do poprawienia, przestawiam kolejność niektórych fragmentów, wygładzam zdania ale to są już drobiazgi. Zacieranie papierem ściernym drzazg.
Książka odpłynie do wydawnictwa w tym tygodniu. Czuję trochę pustkę. Jakbym urodził dziecko a teraz ono ma opuścić dom. Tam dorobią mu okładkę, zrobią mu korektę ale to już nie jest moje albo inaczej nie jest już moje w takim stopniu w jakim było jeszcze jakiś czas temu.
Jak ten eks o którym pisałem przed momentem.
Czuję się wypruty.
Bez śladu myśli.
Bez śladu jakiejkolwiek kreatywności.
Jakbym przelał wszystko co mam w tą jedną rzecz. I już nic nie zostało. Przypomina to sytuację kiedy rolnik doi krowę doi, daje ona wiadro mleka, drugie wiadro a w pewnym memencie tylko już ryczy aby dać jej spokój.
Albo że użyję bardziej seksualnego porównania sytuację gdy facet spędza z piękną rudą kobietą noc. Rżnie ją pierwszy raz. Drugi. Palce. Język. Trzeci raz. Czwarty! Ale w końcu mimo że ma obok siebie naprawdę absolutnie niewiarygodną sztukę – mówi pas, potrzebuje chwili aby się zregenerować.
Tyle, że w moim przypadku naprawdę nie mam pojęcia czy będę jeszcze w stanie napisać choć przecinek. Nie miałem tego po pierwszej książce, może dlatego, że tamta powstawała dłużej.
Oczywiście zaraz po wydaniu powstaną fronty: lepsza druga, lepsza pierwsza. Tak samo jak było z jedynką: przeciwnicy i zwolennicy ostatniego rozdziału. Znam takich, którzy twierdzą że tylko w ostatnim pokazałem że potrafię pisać, znam też taki którzy oceniają ostatni jako najgorszy z całej książki.
Aby nie było wątpliwości – oczywiście że druga jest lepsza niż pierwsza. Wiem, czytam ją właśnie.
Znam już jej tytuł. Albo przynajmniej wiem jaki chciałbym żeby nosiła tytuł. Wiem jak chciałbym żeby wyglądała okładka. Wszystko wskazuje, że będzie dużo grubsza niż jedynka . To ostatnie jest akurat nietrudne.
To dziecko zaraz idzie w świat. Nie wiem jak sobie poradzi. Ale jest moje i jestem z niż zżyty. To kawałek mnie. Nad którym tracę kontrolę.
PS. Tak jest tam całe „Pokuszenie”
Pokolenie Ikea 
A książka idzie przed publikacją do korekty? Bo w powyższym tekście mocno razi olewanie interpunkcji. Nie to, żeby wylewał się ze mnie „typowy polski jad” czy też żebym chciał „wbić szpileczkę” – z ciekawości raczej pytam, bo nie jestem za bardzo w temacie.
PolubieniePolubienie
Błędy widzi, a czytać nie umie, To Ci gratka dopiero: „Tam dorobią mu okładkę, zrobią mu korektę ale to już nie jest moje albo inaczej nie jest już moje w takim stopniu w jakim było jeszcze jakiś czas temu”.
Gdzie jest Wally? 😉
PolubieniePolubienie
Gratulacje.Napisać dwie książki w tak krótkim czasie to i tak bardzo dobrze. Moze za kilka lat nazbierasz tyle pomysłów, że bedziesz w stanie napisać kolejną.
PolubieniePolubienie
no no no;)
ciesze się na druga część, kupię sobie wtedy obie naraz 😉
a co do pustki- współczuję, ale to przejdzie;)
PolubieniePolubienie
Kurde, Panie I., skąd tyle błędów? Lubię Twoje teksty, ale jak czytam autora, który nie dba o interpunkcję, sadzi literówki i robi błędy stylistyczne („facetów, które…”), to czuję się olewana jako czytelniczka. Uściski. M.
PolubieniePolubienie
facet przeżywa „ból istnienia” a wy o literówkach i błędach interpunkcyjnych, które przecież winny zostać odebrane przez każdego podkreślam każdego czytelnika na pewnym poziomie rozwoju intelektualnego (a przekonana jestem, ze tu sami „tacy” zaglądają) jako przejaw braku szacunku dla czytelnia, a nawet braku taktu, obycia i ogłady. Pan Ikea powinien zaszyć się w Bieszczadach po czymś takim.
PolubieniePolubienie
Dajcie spokój jak dla mnie od cholery to przecinków i kropek. Jak dla mnie wystarczy.,
PolubieniePolubienie
Nie wiem o co jest to całe zamieszanie z interpunkcją etc.
Jakoś w ogóle nie zwracam na to uwagi. To w końcu Pan Ikea a nie Henryk Sienkiewicz. Bez przesady.
PolubieniePolubienie
hmmmmm
PolubieniePolubienie
A bedzie ebook? Najlepiej cześć pierwsza też.
PolubieniePolubienie
Super ! Kiedy będzie do kupienia ? Może wena do PI3 się szybko nie pojawi ale mam nadzieję, że wpisy na blogu będą się pojawiać 🙂
PolubieniePolubienie
Jak się cieszę. Biegnę do księgarni kupić jak tylko PI2 ujrzy światło dzienne 🙂
ps. co do tych eks to…EH, serce mi złamała a może ja sobie złamałem?
PolubieniePolubienie
a będzie ładna pupa/dekolt lub klata na okładce? względnie damski dekolt i męska pupa, żeby demokratycznie było?
mniej więcej wiem co czujesz, bo niedawno skończyłam pisać doktorat i chyba nigdy więcej nic nie popełnię.
PolubieniePolubienie
Hey.. Nie wiedziałam gdzie napisać żeby najszybciej dotrzeć … Czy jest jakaś opcja żeby kupić twoja pierwsza książkę w stanach, w sensie mam na mysli wysylke(czy jest dostępna ) ..Albo online ? 😉 z góry dzięki
PolubieniePolubienie
http://www.amazon.com/s/ref=sr_nr_seeall_1?rh=k%3Apokolenie+ikea%2Ci%3Astripbooks&keywords=pokolenie+ikea&ie=UTF8&qid=1373963476
😉
PolubieniePolubienie
dzieki ! mam nadzieje ze 2 miesiace nie bedzie wysylana hahaha 🙂
PolubieniePolubienie
Też to mam! Interpunkcyjną niedbałość. Może też powinnam pisać zawodowo? Swoją drogą dziś każdy czuje się „niedosłuchany” i pragnie popełnić choćby drobne dzieło, a czytających, tak jak słuchających, wciąż ubywa.
PolubieniePolubienie